DE SLAG OM…….
Hoewel geschiedenis mijn favoriete vak op de middelbare school was en ik veel boeken over WOII heb gelezen, loop ik altijd met gemengde gevoelens een oorlogsmuseum binnen. Vandaag lopen we door het oorlogsmuseum van Arnhem.
Bij de ingang staat een gevechtsvliegtuig tentoongesteld, daarnaast staan een aantal bommen. Een bom is bijna twee keer zo groot als ik. (Ik hoor je denken, hoezo ‘groot?’) Hoe dan ook, ik vond het groot en indrukwekkend.
We lopen langs verschillende voertuigen van de Wehrmacht, wapens en gevonden voorwerpen. De persoonlijke spullen, brieven, kaarten, de kampkleding, knuffels, ze raken me elke keer weer net zo diep.
Maar ook van de propaganda en de censuur sta ik keer op keer weer perplex. Iets waar we vandaag de dag in zekere zin ook nog steeds mee te maken hebben.
Een vrijwilliger legt ons het een en ander uit over de slag om Arnhem. Hij heeft iets weg van Tom Hanks in Forest Gump. Hij heeft ontzettend veel kennis, ik luister aandachtig naar hem. Ik vraag hem hoe het onderwijs in geschiedenis vandaag de dag op scholen is. Teleurstellend zegt hij “slecht”, veel jongeren weten vandaag de dag niet eens wie Anne Frank is.” “Ken je geschiedenis om te begrijpen waar je nu staat maar vooral om te beseffen hoe dingen niet moeten” roept de look-a-like wijzend naar zijn tentoongestelde spullen. Ik ben het met hem eens. Helaas denkt niet iedereen er zo over.
Er worden situaties en kamers tentoongesteld met etalage poppen. Senna kruipt tegen me aan, hij vindt het eng. Op dat moment denk ik, zoals ik de laatste tijd vaak denk, aan de kinderen die op dit moment proberen te overleven in oorlogsgebieden. Als mijn kind van 5 het al eng vind in een museum, hoe moeten kinderen zich voelen in een land waar oorlog is. Mijn maag keert om. Hoe kan het toch, dat zoiets afgrijselijks bestaat, enkel om macht en geld.
Niet alleen het Israëlisch-Palestijns conflict, Oekraïne en Rusland, maar ook Afghanistan, Syrië, Congo, Nigeria en noem nog maar wat landen en gebieden op, waar het al tientallen jaren oorlog is. Landen waar je nauwelijks meer iets over hoort. Maar wat net zo mensonterend is. Hoeveel slagen om …. moeten er nog komen.
We lopen het museum uit, ondanks of misschien wel dankzij de bitterheid van onze geschiedenis ben ik dankbaar dat ik leef in vrijheid, dat ik niet bang hoef te zijn. En ik bid voor de mensen die dat wel zijn, die niet in vrijheid leven. Dat ze ooit mogen leven zoals ik dat doe. Hoe mooi zou dat zijn. Ook al is het waarschijnlijk niets meer dan mijn eigen illusie..
