HELLO GOODBYE

Eindelijk is het zover, The Analogues. Quality time met mijn vader. Ik kijk er naar uit. Eerst gezellig een hapje eten en bijpraten op de Dam, daarna naar het Zaantheater. Ik snap eigenlijk niet waarom we dit niet vaker hebben gedaan.

Na het eten lopen we naar het theater. Bij binnenkomst voel ik me toch wat jong. Wanneer we plaatsnemen op onze stoelen kijk ik over 40% kale bolletjes, 40% grijs en de rest ergens daartussenin. Dat geeft niets, muziek is muziek en ik ben tenslotte samen met mijn vader.

Er wordt ons vriendelijk verzocht om geen opnames te maken omdat dat hinderlijk kan zijn voor je mede concertganger. Ik gok dat de meeste mensen in de zaal daar ook geen behoefte aan hebben, ik als enige niet 65-plusser schiet natuurlijk wél een paar plaatjes. Naast mij zit een man die net als de rest af en toe meeklapt. Alleen klapt hij niet op de maat. Mijn motto is, als je niet kunt meeklappen op de maat van de muziek, klap dan helemaal niet.

En wat zijn ze goed deze bijzondere tribute band van The Beatles, muzikanten ten top. Bij het nummer She’s leaving home pinken we allebei een traantje weg, sentiment van het verleden zullen we maar zeggen.

Tussendoor klinken een paar onverwachte solo’s van Merijn van Haren. Wat ik als fan van Navarone natuurlijk super tof vind.

Kortom, a night to remember.