HOE WERKT ADD? NOU ZO:

Mama, waar zijn de pieten? En waar is Sinterklaas? Ietwat beteuterd kijken mijn kinderen naar een lege stoomboot. Ik probeer zo goed mogelijk mijn blunder te verbloemen door vol enthousiasme te promoten dat we straks naar het Sinterklaasfeest gaan in de Noorderkerk.
Het werkt. Wurmend door de menigte die uiteraard allemaal op de terugweg zijn, proberen we nog een glimp op te vangen van een Sint of Piet.

Als ik een paar vriendinnen tegenkom kijkt niemand verbaasd op dat uiteraard ik zeulend met mijn kinderen door de stad draaf omdat ik dacht dat sinterklaas volgende week aan zou komen. Ik lach er om maar van binnen schaam ik me.

Het was dat mijn scherpe wederhelft belde om tóch nog even te checken of ik het zeker wist dat Sinterklaas niet vandaag aankwam. “Nee zei ik nog, 12 november komt hij aan.” “Sukkel, dat is vandaag!” Hoor ik mijn man roepen aan de andere kant van de lijn. Hij springt in de auto richting Hoorn.

Ik pak de verkleed bak van zolder en zo snel als ik kan help ik de kinderen met aankleden. Ik kan dit soort dingen best goed, onder druk presteren én kalm blijven. Dat heb ik mezelf in de loop der jaren wel aangeleerd. Het maakt het leven er niet per se makkelijker op maar op momenten als deze komt het zeker van pas.

Aangekomen in de stad staat de volgende uitdaging op ons te wachten. Een plekje vinden voor de auto. Na wat heen en weer gerij zijn de goden mij gezind en vind ik vrij snel een parkeerplek. We stappen uit en zigzaggen ons een weg baar de haven.

Na het zien van de lege stoomboot komen we aan op de rode steen waar papa inmiddels ook is gearriveerd. We pikken godzijdank nog twee pietenliedjes mee en de kinderen zwaaien naar Sinterklaas die op het podium het publiek uitzwaait. Sint gespot ✅ ik voel me al een stuk beter. We lopen richting de Noorderkerk waar het Sinterklaasfeest gaat beginnen.

De kinderen willen een ballon. Er staat een vrouw die ballonfiguren maakt. Senna wil een zwaard en Noah een schildpad. Doordat ik gefocust kijk naar 2 mensen die ruzie krijgen in de rij omdat de een er eerder stond dan de ander kom ik erachter dat de rij dus niet begint waar ik sta. Ik ben mijn kinderen wat verschuldigd dus we sluiten achteraan aan. Ondertussen loopt de ruzie tussen de twee hoog op en ik voel me niet langer het dieptepunt van de dag.

Na 30 minuten in de rij met Senna op mijn nek hebben de kinderen eindelijk hun ballon. We zeggen wat bekenden gedag en lopen naar buiten richting de auto.

En zoals de dag begon, zo eindigt die ook. Senna struikelt over een steen en ligt languit op de grond bovenop zijn ballon. KNAL! Galmt het door de steeg. Met daaropvolgend tranen met tuiten. Een nieuwe ballon is écht geen optie. Gelukkig is daar onze held van de dag, zorgzame broer die zijn ballon afstaat. Thuis aangekomen vallen we alle vier in slaap op de bank.

Welkom Sinterklaas!