BIJNA VOLWASSEN
Er zijn steeds meer momenten in mijn leven waarop ik merk dat ik volwassener wordt. En dat zit hem in kleine dingen. Ik heb laatst bijvoorbeeld een mooie Boretti messenset gekocht die ik met zegels (van een blauw-witte supermarkt) heb gespaard. Digitale zegels, dat dan weer wel.
Toen er nog geen supermarkt apps bestonden deed ik weleens een poging om losse zegels in boekjes te plakken maar dat eindigde hoe dan ook in een fiasco. Sterker nog, er zitten nog steeds zegeltjes (van de rood met blauwe supermarkt die hier in Noord-Holland niet meer bestaat) vastgeplakt aan de binnenkant van mijn portemonnee en de voering van mijn tas.
Dan nu het volwassen deel.
De messen die ik heb gekocht mogen niet in de vaatwasser. Vroeger zou ik uit pure gemakzucht de messen elke dag in de vaatwasser hebben gedaan waardoor ik ze na een paar maanden weg kon gooien. Dat doe ik dus niet meer. Ook ben ik me wat bewuster van het milieu, ik probeer zoveel mogelijk afval te scheiden en als ik groentes over heb maak ik daar soep of een ratatouille van. Wat half Nederland waarschijnlijk al decennia lang doet, doe ik dus nu. Nou ja, ieder zijn eigen tempo dan maar.
Maar er zijn ook momenten waarop volwassenheid ver te zoeken is. Vanmiddag toen ik de kinderen ophaalde van de bso, fietsten we naar huis. We naderden het stoplicht en ineens dacht ik aan de oudejaarsconference van Peter Pannekoek. Hij vertelt daarin dat het totáál geen zin heeft om op het knopje van het stoplicht te drukken om het licht op groen te laten springen. Kort samengevat, we staan dus altijd met z’n allen als een stel debielen voor niets op dat knopje te drukken. (ik meerdere malen als het niet snel genoeg gaat).
Aan de overkant bij het stoplicht stond niemand, achter mij stond (nog) niemand. Ik dacht, dít is het moment om te testen of het écht zo is. Ik verzocht Noah dan ook om niet op het knopje te drukken maar te wachten. (ik sleep mijn arme kinderen altijd mee in dit soort dingen).
Na 4 minuten wachten hoor ik achter mij een man vragen of ik wel op het knopje heb gedrukt. Ik draai me om en leg hem uit dat ik dat niet heb gedaan omdat ik wil testen of het stoplicht ook zonder te drukken op groen springt.
Terwijl ik dat zeg denk ik bij mezelf, serieus?! Ben je dit nou echt aan het doen?! Ja echt. De man haalt ons in en mompelt nog iets terwijl hij met zijn vinger op zijn hoofd tikt. Hij heeft gelijk ook. De enige debiel die hier 6 minuten voor een stoplicht staat te wachten die niet op groen springt, ben ik. We fietsen verder en ik moet toch een beetje lachen bij de gedachte dat ik dit ook op google had kunnen vinden. Sommige dingen moet je gewoon zelf ontdekken.
