het was dus zo’n ochtend

De mensen die mij kennen weten dat ik in de ochtend moeite heb om mijn bed uit te komen. Als ik er eenmaal uit ben is er niets aan de hand. Ik heb nooit een ochtendhumeur, als ik opsta, sta ik ook aan. Maar het tijdsbestek tussen het afgaan van mijn wekker en het werkelijk opstaan is een drama. Snoozen is mijn tweede naam. Voor mijn kinderen geldt eigenlijk hetzelfde. Behalve dan het ochtendhumeur.

Zoals elke ochtend maak ik het ontbijt klaar. En voor een bijna-kleuter ligt de manier waaróp ik het ontbijt klaarmaak, erg gevoelig. Eergisteren wilde meneer zijn boterham dubbelgeklapt, ware het niet dat ik het in kleine stukjes had gesneden. (zoals bijna alle voorgaande dagen waar niets op aan te merken viel). Vandaag had ik daarom met de beste bedoelingen zijn boterham met hagelslag, (let op, met speciaal verzoek: ZONDER BOTER!) dichtgeklapt. Dat bleek de domste beslissing ooit te zijn.

Vanuit de woonkamer klinkt een geluid wat lijkt op een schorre kraai. Het is mijn zoon die het absoluut niet eens is met de vormgeving van zijn brood. Omdat ik ‘s ochtends geen zin heb in ellenlange discussies snij ik zijn brood in stukjes. Ik zet het weer voor zijn neus en ga verder met het inpakken van de rugtasjes voor school. Opnieuw is daar het kraai-achtige geluid. De voorheen dichtgeklapte boterham die nu is uitgeklapt en in stukjes is gesneden, moet nu mét de stukjes op elkaar worden dichtgeklapt. (DAT IK DAT NIET EERDER SNAPTE).

Toen ik lichtelijk geïrriteerd verder ging met mijn ochtend routine klinkt daar opnieuw, Zijne Majesteit. Zijn hagelslag valt van zijn brood. Compleet overstuur houdt hij een stukje bruin brood in de lucht waar niets op zit. Gelukkig spreekt mijn mond andere woorden uit dan wat ik in gedachte had en leg ik hem uit dat, dat dus gebeurd als je geen boter op je brood wil. Hij lijkt te begrijpen dat ‘het boter gedeelte’ iets is wat hij zelf heeft veroorzaakt.

Dan hebben we nog zoiets als de kleur van de drinkbeker bij het ontbijt. Nooit geweten dat afwijken van de kleur van een beker voor een aardverschuiving zou zorgen. Na deze ontstuimige ochtend zitten we eindelijk op de fiets richting school. Nog 6 minuten.. we moeten doorfietsen. Op hetzelfde moment besef ik me dat de tasjes nog op het kookeiland staan. Fack! Ik keer gauw om en fiets terug naar huis om de tasjes te pakken. Verwilderd komen we alledrie aan op school. Nét op tijd, waar ik dan ook nog een soort van trots op ben. Ik geef Noah een kus en breng dan Senna naar de opvang.

Zo, mijn dag kan beginnen.

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *