Goedemorgen Piccolo!
Vroeger toen ik zelf nog geen kinderen had dacht ik altijd dat het verschil tussen jongens en meisjes aangeleerd was.
Ik ben opgegroeid met 2 zusjes dus poppen, barbies en hier en daar wat lego, waren thuis vanzelfsprekend. Inmiddels weet ik beter. Vrouwen komen van Venus en mannen van Mars.
Waar het verschil tussen jongens en meisjes goed naar voren komt is de wekelijkse ‘muziek met peuters’ groep op de muziekschool.
We beginnen elke week met het openingsliedje van “Piccolo”. Blijkbaar zijn er moeders die precies weten wie Piccolo is, ik heb werkelijk geen flauw idee.
Voor degenen die dat ook niet weten, Piccolo is een stokpoppetje. Hij begroet de kinderen in de kring elke week tijdens het zingen van een bijpassend liedje.
Het is de bedoeling dat de kinderen Piccolo een handje geven en hem weer netjes terug doen in zijn kokerachtige broekrokding. De meisjes van de groep geven Piccolo keurig een handje en duwen hem netjes terug naar waar hij vandaan komt. Senna is aan de beurt. De juf is nog bezig met haar lied maar dat boeit hem niet, hij ramt zo hard als hij kan Piccolo terug in zijn kokerbroekrokding. Goedemorgen Piccolo.
Wat me altijd opvalt bij het zingen van kinderliedjes is dat ze worden ingezet op Sopraan hoogte. Als ik mezelf kinderliedjes mee hoor zingen dan schaam ik me bijna voor het feit dat het ooit mijn ambitie was om zangeres te worden. Ik hoor mijn kopstem tijdens het zingen tegen me praten, “Stop hiermee”! Maar goed, alles voor mijn kind.
Gek genoeg lukt het de oma van een jongetje uit de groep wél om op Sopraanhoogte mee te zingen. Ik denk dat ze ook een juf is geweest vroeger. Zou het een juffending zijn om zo hoog mogelijk te zingen?
Vanuit mijn ooghoek zie ik Senna ineens op de grond rollen, hij laat zich elke keer vallen en kijkt dan trots om zich heen of iemand het ziet. De andere jongen in de groep vindt het grappig, de meisjes reageren niet en zingen vrolijk door. De oma (met de hoge juffenstem) van het jongetje zegt: “Kijk Thijs, dat jongetje doet steeds vallen”. Ik begin te twijfelen aan mijn eerdere gedachte of ze wel echt juf is geweest. “Doet vallen”. Mijn taalhart breekt.
Hoe dank ook, Senna zit weer in zijn stoel. Breeduit, nonchalant als Don Corleone (maar dan liever) observeert hij de boel. Zou zijn kopstem ook zo moe zijn? We gaan verder met het liedje over de herfst. We doen de wind na, gelukkig mag ik 2 octaven lager waaien.
