Dionaea muscipa

Eindelijk heb ik mijn goede voornemen omgezet in actie. Ik heb mezelf opgegeven bij de sportschool. Opgegeven in de zin van lid worden, écht opgeven doe ik op een later moment wel weer. En ik besluit dan ook direct te gaan sporten wanneer ik klaar ben met werken. Dat kan nét nog een uur voordat de kinderen thuis worden gebracht.

Maar eerst moet ik iets anders doen namelijk in het tuincentrum op zoek gaan naar de ‘Dionaea muscipla’. Oftewel de ‘Vleesetende plant’.
Ik weet niet of ik de enige ben maar 9 van de 10 keer loop ik wanneer ik door het tuincentrum slenter, een doodlopend pad in.
Omdat ik haast heb om mijn goede voornemen binnen één uur en 15 minuten te volbrengen loop ik op draftempo naar de kamerplanten afdeling. Dat is (jawel) het laatste gedeelte vlak voor de kassa’s. Daar aangekomen zie ik noch vleesetende planten, noch een medewerker aan wie ik kan vragen waar de vleesetende planten staan.

Toen mijn reis door het tuincentrum begon ben ik minimaal 5 medewerkers tegengekomen. Ik besluit terug te lopen naar de visafdeling waar ik als laatste een medewerker zag. Inmiddels galopeer ik terug naar de visafdeling. Zelfs mijn iWatch springt aan met de mededeling dat ik goed bezig ben! Top! Ik heb mijn work-out er in elk geval al op zitten. Bij de visafdeling spreek ik de medewerker aan die zijn collega belt om mij te helpen. Ik keer om en galopeer weer terug naar de kamerplant afdeling. Daar aangekomen waren er blijkbaar meer mensen die iemand zochten en ik sluit aan achter in de rij. Ik ben zo’n persoon die dan heel irritant kan gaan wiebelen van mijn ene been naar mijn ander been. Armen over elkaar, armen in mijn zij. Op mijn horloge kijken. Ik ben zeer gedreven in non-verbale communicatie.

Wanneer ik aan de beurt ben vraag ik of ze ook vleesetende planten hebben. “Om de hoek” zegt ze en ik vraag haar om toch even mee te lopen omdat ik al 10 rondjes door de afdeling heb gelopen, haast heb en ik ze écht niet zie staan. We lopen de hoek om en recht voor me staat een tafel met daarop een bord waar met grote letters op staat: ‘Vleesetende planten’. Oké, ik schaam me een beetje dat ik dat niet heb gezien. Mijn Disney-brein dacht serieus dat het reusachtige planten waren met scherpe ‘tanden’ en geen bijzettafel met daarop een schaal met plantjes niet groter dan 15 cm.

Gauw pak ik er een paar, zoek bijpassende potjes uit en loop naar de kassa. Ik had de plantjes ín de potjes gezet om te kijken of het leuk stond. Hoe hard de kassière ook haar best doet om de plantjes uit de potjes te krijgen, de plantjes gaan niet uit de potjes. Heb ik weer. Ik loop terug en pak nieuwe plantjes en nieuwe potjes. Eindelijk, gevoelsmatig 15 minuten door het Amazonegebied te hebben rondgetoerd, sta ik weer buiten. Op naar de gym.

Ik nader de stoplichten en zie van rechts een L-vrachtwagen voorkruipen. Er begint een monoloog in mijn hoofd. Geïrriteerde Daan: Niet nu! Grrr, ik kan niet omkeren, ook niet afslaan, ik ga niet meer sporten, ik ga naar huis serie kijken, is toch veel leuker! Relativerende Daan: ‘Rustig blijven, iedereen moet het leren, ook jij bent ooit heel knullig begonnen aan je rijbewijs, focus op je doel, sporten! Dan maar 10 minuten korter.’
Oke, ik laat het los. Geen leswagen of vleesetende plant die mij kan tegenhouden. Zelfverzekerde Daan: ‘That’s the spirit!’