‘Vierkante-ogen-syndroom’

Vandaag heb ik maar eens wat make-up opgedaan. Waarom? Geen idee, maar de verwilderde quarantaine-look staat me elke dag meer tegen. Dingen die gewoonlijk de normaalste zaak van de dag zijn lijken nu een mega-opgave. Mijn curly girl routine, gezamenlijk eten aan tafel, opstaan voor dag en dauw..

Hoezo?

Mijn brein is lui geworden vanaf het moment dat het woord quarantaine is gevallen. En dat terwijl ik zelf Covid nog steeds weet te ontlopen.

Eergisteren besefte ik me dat we een quarantaine-dieptepunt hebben bereikt. Terwijl ik zo goed en zo kwaad als kon mijn werk aan het doen was, stond mijn zoon naast me en zei dat hij écht niet meer op de iPad wilde. En daar was mijn besef. Mijn zoon die écht niet meer op de iPad wil.

Sinds vandaag heb ik hem trouwens wijsgemaakt (zoals mij dat vroeger verteld werd bij de tv) dat wanneer je te lang achter de iPad zit, je vierkante ogen krijgt. Hij gelooft er heilig in. Ik krijg nu om de tien minuten de vraag of zijn ogen al vierkant zijn. Ik voel me bijna schuldig wanneer ik zeg dat ik zie dat ze al een beetje vierkant worden. Dan kijkt hij me verschrikt aan en zet gauw de iPad uit. Of wanneer zijn broertje erachter zit, hij hem uit zijn handen grijpt om hem te redden van het vierkante-ogen-syndroom. Hoe aandoenlijk! Mijn loedermoeder-instinct wint het vooralsnog van mijn geweten.

Ook van wandelen is de afgelopen 9 dagen geen sprake meer. De dagelijkse ommetjes hebben plaatst gemaakt voor lompe capriolen op de trampoline in de tuin. En zelfs op de trampoline heb ik het gevoel dat ik in quarantaine zit met het net eromheen.

Genoeg geklaagd weer voor vandaag, we zijn gezond en om toch een beetje spiritueel fit te klinken: “this too shall pass.”