Het is maar een idee..

Laatst hoorde ik iemand dit zeggen: “We hebben dit toch mooi als 2 volwassenen opgelost”. Op zich niets mis mee. Theoretisch gezien klopt het ook, een volwassen man en vrouw hebben een situatie als 2 volwassen mensen aangepakt en daar zijn ze heel volwassen mee omgegaan. Chapeau!

In mijn hoofd komt dan de vraag omhoog, waaróm zegt een volwassen man dat hij het als een volwassen man heeft opgelost? Iets wat eigenlijk niet meer dan logisch is. Vind hij zichzelf nog een kind? Zijn het eigenlijk zijn vader of moeders woorden die hij herhaalt van vroeger? Of beide? Hoort hij in zijn gedachten zijn ouders praten en voelt hij zich ineens weer die kleine jongen die nu als volwassen man toch wel erg trots is op zichzelf dat hij eindelijk iets als een volwassene heeft opgelost zonder ellenlange preken over moraliteitsbesef en normen en waarden? Waarbij ik dan gelijk 2 moedeloze ouders voor me zie, een moeder met haar handen in haar haren, vader die met zijn vuist op tafel slaat en voor de zoveelste keer roept: “jongen, wordt nou eens volwassen”!

Hoe dan ook, je kon duidelijk zien dat hij trots was op zijn volwassenheid. Dan kom ik gelijk op het volgende. Hoe leuk zou het zijn als een volwassene iets zou oplossen als een kind. Dat je baas woedend je kantoor komt binnenstormen en vraagt hoe het kan dat de opdracht toch meer geld heeft gekost dan dat het heeft opgeleverd? En je antwoord met: “Sorryyyy, zijn we weer vriendjes?”

Zouden we niet wat vaker een beetje meer naar het kind in onszelf kunnen luisteren? Zodat we verzachten waar we geneigd zijn te verharden. Waar we meer zouden durven zonder bang te zijn om te falen of kritiek te krijgen. Waar we op de grond zouden rollen van het lachen, waar we als volwassenen geneigd zijn om ons in te houden.

Het is maar een idee..

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *