Tijd voor Ballorig

Er zat vandaag maar 1 ding op, Ballorig. En dat lag niet zozeer aan de kinderen. Noah zijn vragen over waarom vlooien bestaan, hoe een vulkaan tot uitbarsting komt, of ik ook een piemel heb en waarom alleen de langnek dinosaurus nog bestaat (🤷🏻‍♀️) vind ik normaal gesproken hartstikke interessant en grappig om te beantwoorden. Maar vandaag niet. Senna zijn 7e mentale sprong is begonnen (lang leve de Oei ik groei app) en de gebroken nachten breken me op. (Heb je die nog steeds?! Ja die heb ik nog steeds)
Ik ben toe aan vakantie.

De volgende vraag vond ik vandaag het meest energie-vretend (het was ook niet slim van me om ‘s ochtends te vertellen dat we ‘s middags naar Ballorig zouden gaan). Vanaf het moment van mededelen tot aan het moment van vertrek werd elk kwartier benut met de volgende vraag: “Mama, is het al bijna 13:00 uur?”
Tip: wacht met het vertellen van je plannen tot vijf minuten voor vertrek.

Bij Ballorig was het lekker rustig, ik had thuis nog een poging gedaan om de stadsspeeltuin te promoten maar dat mocht niet baten en eenmaal beloofd is beloofd. Senna was in slaap gevallen, Noah rende naar de trampolines, wat mij de tijd gaf om even wat te schrijven.
Uiteindelijk maakte een onrustig gevoel plaats voor een gevoel van tevredenheid en dat op een plek waar dat meestal toch echt andersom het geval is.
Ik zeg, missie volbracht. ✔️