OLDSKOOL

Ze zwaait naar haar vriendinnen die ze in de verte aan ziet komen fietsen. Ik rijd in mijn auto vlak achter haar. Ze stopt met haar fiets op de hoek van de straat om haar vriendinnen op te wachten. Dezelfde hoek waar ik 20 jaar geleden (mijn god wat lijk ik oud) op mijn schoolvriendinnen stond te wachten toen ik voor het eerst naar de middelbare school ging.

Ik weet nog precies wat ik droeg die eerste schooldag, hoe ik me voelde, wat voor agenda ik had en zelfs wat voor fiets.
Van het dorp naar de stad. Opgeslokt in de pubermassa.
Het was het begin van een roekeloos en weerbarstig leven waarin overactieve dopaminereceptoren zich een weg baanden door mijn brein.
Een onmiskenbare drang naar het duistere, grote sprongen in diepe dalen om uiteindelijk 20 jaar later te landen op aarde.

Ondertussen hoor ik op radio 538 een interview met John Williams over zijn nieuwe theater show over oldskool R&B. Die link had ik niet zo snel gelegd. Blijkbaar doet John nog meer dan alleen vrouwen helpen die onder erbarmelijke omstandigheden wonen omdat hun echtgenoten een te groot ego hebben om toe te geven dat ze niet kunnen klussen.
Als afsluiter van het gesprek vraagt hij een oldskool plaat aan, Right here – Swv. Niet mijn eerste keuze. Maar ik moet wel lachen om de titel. Ook ‘Right here’ brengt me weer even terug naar ‘back there’. De jaren ‘90.

In mijn achteruitkijkspiegel zie ik in de verte het meisje nog staan met haar vriendinnen. Hoe ziet het begin van haar middelbare school fase eruit? Net zo onstuimig als de mijne? Ik hoop ergens van wel, en dat die 20 jaar later dan maar net zo mag eindigen als die van mij. 💚