Mijn prefrontale cortex

Het is duidelijk dat het beloningssysteem in mijn hersens net even anders werkt dan die van de ‘gewone’ mens. Ik ben nog niet begonnen en ik trakteer mezelf al op een cadeau. Een cadeau ter motivatie. Een cadeau enkel en alleen omdat ik een beslissing heb gemaakt om ergens aan te beginnen. Het boek stond immers al 4 weken op de kast. Dat was stap een.
Stap twee: bol.com en de aanschaf van bakjes met vakjes en een leuke retro-look weegschaal (het cadeau).

Ik heb nog nooit eten gewogen in mijn leven, een dieet gevolgd en rijstwafels als lunch gegeten. Maar na de bevalling wil ik af van het kleine stevige buideltje wat er nog huist. Geen drastische veranderingen, geen tientallen kilo’s die er af moeten. Maar ik hou heel erg veel van eten dus het voelt drastisch genoeg.

Ik denk dat ik me heb laten verleiden door haar achternaam. Die impliceert iets totaal anders dan de werkelijkheid. Want ik voelde me gedurende de twee weken dat ik het heb volgehouden, vreselijk.
Mijn toch al obsessieve hoofd was non-stop bezig met eten. Lichamelijk voelde ik me (eerlijk is eerlijk) beter maar geestelijk begon er een gevecht tussen mijn dopamine, mijn serotonine en mijn geweten.
En ik weet dat er mensen zijn die dit lezen en denken “mens wat stel je, je aan.”
Dat er mensen zijn die echt worstelen met over- of ondergewicht weet ik ook.
Klopt, ik stel me aan, ik stel me vreselijk aan.
Geloof me ‘I’ve fought my demons’. Maar deze battle geef ik op.
Het leven met (Sonja) Bakker als zelfstandig naamwoord bevalt me een stuk beter dan als werkwoord.

De weegschaal fungeert nu als paaseieren schaal en dat er nog steeds paaseieren in liggen is een goed teken. De rust is wedergekeerd. Mijn neurotransmitters filteren de boel weer netjes, mijn emotie-regulatie is stabiel, alleen het kleine stevige buideltje zit er nog. Maar hé, ‘Progression not perfection’ denk ik dan maar.

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *