Klakkende kleuters
Het was best gek om elkaar na de herfstvakantie weer op school te zien. De meeste ouders ken ik van gezicht, sommige zijn nieuw. Maar dat was het niet. Wat was er dan zo gek vroeg ik mezelf af terwijl ik terugliep naar mijn auto.
Wat was er anders vóór de herfstvakantie dan daarna? Dat kon maar een ding zijn. De muziekvoorstelling van de kleuters.
Omdat muziek mijn favoriete bezigheid is, had ik er heel veel zin in. Mijn kind dat samen met zijn klasje voor alle ouders in de theaterzaal gaat zingen.
Trots als een pauw worstel ik mezelf als een leeuwin door de eerste ploeg ouders die de theaterzaal uitlopen zo ver mogelijk naar voren toe. Ik zorg dat ik op de eerste rij zit en hou zo lang als ik dat durf 3 plaatsen naast mij bezet voor opa en oma. Als de zaal vol zit komen de kinderen binnen.
Het begint al bij het punt waar juf Noah ergens anders wil neerzetten dan zijn beste vriendje. Voor degenen die niet bekend zijn met kleuters met Zuid-Amerikaanse roots, dat gaat juf niet lukken.
De voorstelling begint.
Na vijf minuten komt Noah erachter dat het doek van het decor achter hem voor een deel los hangt. Noah denkt ‘A je to’ en gaat aan de slag. Hij draait zich om en zit dus als enige kind met zijn rug naar het publiek het decor te repareren. Zijn vriendje naast hem heeft het inmiddels ook in de gaten en wat is buurman zonder zijn buurman…
Juf heeft ze al een aantal keer een corrigerende schouderklop gegeven en ook ik probeer met gebarentaal indruk te maken op Noah. Geen sjoege.
Dan mogen de ouders in actie komen. Normaal gesproken vind ik het heel leuk om mijn ‘inner child’ te embracen en gek te doen samen met mijn kinderen. Maar het wordt een ander verhaal wanneer je dat samen met allemaal andere ouders doet in een volle zaal.
We mogen klakken. ( = geluid maken met je tong)
Al klakkend kijk ik de zaal door en zie alle andere ouders ook klakken. Best gênant eigenlijk en tegelijkertijd ook ontzettend grappig als ik iedereen ongemakkelijk zie klakken. We mogen het klakken afwisselen met sissen en we eindigen het lied met harmonieus geklak.
Dat was het dus, daarom voelde het gek. De laatste keer dat ik alle ouders zag, was klakkend. We deelden even met zijn allen het moment waarin we terugkeerde in de tijd en klakkende kleuters waren, alleen dan met (helaas) het besef van een volwassene.
