1946 vs 2019
Dolblij ben ik, wanneer ik het boek in mijn handen gedrukt krijg. De versleten bordeauxrode kaft, de vergeelde bladen. “Je vind dit vast erg leuk” zei mijn moeder toen ze het me gaf. En dat klopt. Taal en geschiedenis gebundeld in een boek.
De Beatrijs, een degelijk katholiek damesblad dat eind jaren 30 uitkwam. Ik gok dat mijn oma al sinds die tijd lid was van het tijdschrift. De ins- en outs op haak- en brei gebied, huishoudelijke tips, verhalen over het (grote) gezinsleven en nostalgische advertenties, het staat er vol mee. In de jaren 60 veranderde de Beatrijs in de Libelle, ook daar is ze tot haar dood lid van geweest. Ik heb zelfs een keer naar de redactie van de Libelle geschreven om haar in het zonnetje te zetten als trouwe lezer.
Vlak na de oorlog heeft mijn oma de naoorlogse exemplaren laten bundelen in het klooster. En dat heb ik nu in mijn handen. Ik sluit mijn ogen en druk mijn neus in het papier. De geur doet me denken aan de bruine antieke kast waar ze het boek in bewaarde. In mijn gedachte zie ik haar zitten in haar appartement, de rieten mand met de stapels Libelles naast zich. Ik besef me dat het veel voor haar heeft betekend.
Terwijl ik gretig door het boek blader, lijkt het alsof ik in een andere wereld stap, een andere dimensie betreed. Een wereld waar ik me nauwelijks iets van kan voorstellen. Bizar vind ik het, hoe alles is veranderd ten opzichte van toen. Zeventig jaar geleden. Het klinkt lang, maar relatief kort wanneer ik kijk naar de wereld nu.
Ik zie een advertentie van Albert Heijn voorbij komen, “Neêrlands grootste kruideniersbedrijf”. Ik grinnik en ik denk aan het radiobericht dat ik afgelopen week hoorde. AH is aan het testen hoe we kassa-loos boodschappen kunnen doen en hoe de boodschappen die we uit de schappen pakken automatisch gescand gaan worden door middel van een camera. Ik vind onze wereld nu best leuk.
Onze wereld is ook gebundeld, op het internet. Geen bordeauxrode kaft en vergeelde papieren, eindeloos gebundeld op het web.
Hoe ziet de wereld er over 70 jaar uit vraag ik me af. Lachen ze dan om onze zelfscan camera’s bij Albert Heijn? Spreken we dan in slang en zal het woord ‘me’ dan toch volledig geïntrigreerd zijn als bezittelijk voornaamwoord? Rijden we allemaal auto zonder te hoeven sturen? Wie weet blogt er dan wel iemand over de barre, nostalgische tijden in 2019.
