Drop die shit

Vandaag zit ik bij de dames van het secretariaat. We hebben flexplekken en ‘mijn’ plekje was bezet dus ben ik hier gaan zitten. Ik voel weer even hoe het is om op een secretariaat te werken, net zoals vroeger. Het secretariaat, de spil binnen de organisatie, de handen van de directie. Integer, sociaal en dienstverlenend.

De hele dag bestaat uit een in- en uitloop van mensen met vragen. Alsof er op de deur een bordje hangt: Drop die shit.

Want het secretariaat weet bijna alles. Maar dat is niet de enige reden van de dagelijkse tumult in de kamer. Naast informatie valt er nóg iets te halen: drop. Op het bureau staat een glazen pot met engelse drop, munt drop en harlekijntjes. Ik ben een mensen-mens dus ik let graag op de gedragingen van mijn collega’s die een dropje komen pikken.

En geloof me, je hebt verschillende

drop-vreters.

De stille: geruisloos en lopend op hun tenen tillen ze met verve de deksel van de pot. Heel netjes pakken ze 1 dropje, zeggen zachtjes gedag en verlaten de kamer. (We zullen het niet verder vertellen)

Deze komt ongeveer 1 hooguit 2 keer per dag langs.

De doelgerichte: komt voor de drop, pakt de drop, steekt dat niet onder stoelen of banken. Probeert een gesprek aan te knopen maar alleen wanneer ze iets van het hart moet. Dat gedaan hebbende, verlaten ze gelijk de ruimte. (alias, de gezellige)

Komt meerdere malen per dag langs.

De sluwe: stapt de kamer binnen en begint vrolijk een gesprek over van alles en nog wat, haalt soms zelfs koffie, maar heeft vanaf begin tot eind de drop pot in het vizier. Non-verbale communicatie en oogcontact zijn essentieel bij het herkennen van deze misleiding. Wanneer je daar niet op let, merk je er ook niets van.

Na het verlaten van de kamer zie je pas dat de drop pot een heel stuk minder vol is. Deze persoon komt ook meerdere malen per dag.

Het leuke is dat ieder type drop-vreter zo leuk is om de drop pot zo nu en dan bij te vullen. Daarom pleit ik toch stiekem voor dat bordje op de deur: drop die shit.