Sinte Maarten mik mak..

Mijn bevindingen van Sint Maarten blijven een beetje doorsudderen in mijn hoofd merk ik.
Dit jaar deed ik de deur open en beleefde ik Sint Maarten vanuit een hele andere invalshoek. Stiekem had ik al gehoopt dat Noah met papa wilde lopen toen ik hem voor de keuze stelde ‘met mama’ of ‘met papa’. Senna was ziek dus een van ons moest thuis blijven.

Wat me opviel waren niet eens zozeer de kinderen. Het zoveelste ‘11 november is de dag…’ liedje, de 12 verschillende parodieën op ‘Sinte Maarten mik mak…’ (oke, sommige best leuk)
Het was een routineklus. Deur open, complimenteren, deur weer dicht.

Het waren met name de ouders die mijn interesse wekte. Ik ben eigenlijk niet zo van het stigmatiseren maar ik heb de ouders maandagavond allemaal naar mijn beste kunnen gecategoriseerd.

Zo heb je de:

• Mijn kind zingt zo traag, ik kan wel even de voetbaluitslagen en mijn insta berichten op mijn telefoon checken – ouder.
• Ik ben zelf nog veel banger dan mijn kind om langs de deuren te gaan dus ik blijf op grote afstand achter mijn kind staan, verstop me onder mijn paraplu en zeg zo min mogelijk – ouder.
• Mooi, tijd om de grappen en grollen die ik thuis voor mij moet houden, te delen met zoveel mogelijk mensen die ik op straat tegenkom – ouder.
• En als laatste (en daar val ik zelf onder) de fanatieke ouder die door de knieën, hurkend in de stromende regen naast het kind neerstrijkt en wanneer het kind eventjes de tekst kwijt is vliegensvlug inspringt, extra duidelijk articuleert, in de hoop dat het kind het een paar huizen verder nog weet. Want bij het volgende huis, zingen we een ander liedje – ouder.

Ik ben blij dat ik dit jaar thuis ben gebleven. En Noah denk ik ook. Ik heb hem nog wel even snel het papiertje van school in zijn handen gedrukt voordat hij ging lopen, zodat papa vanaf het papiertje de lyrics mee kon zingen op de melodieën van ‘vader jacob’ en ‘altijd is kortjekje ziek’.

Serieus, ik heb dat nog nóóit, maar echt nog nooit, één vader of moeder zien doen, meezingen vanaf een papiertje. Het leek een goed idee maar het is eerder ziekelijk obsessief als ik het zo lees.

De grootste bijdrage dit jaar van mij was het opeten van alle resterende snickers. En daar baal ik van. Volgende jaar ga ik zelf maar weer lopen in het kader van voor wat, hoort wat. Dan kan ik tenminste met een voldaan gevoel alle snickers opeten.

Groet,
Sinte OCD.