Mijn naam is haast

Mijn oma was een vrouw van de tijd. Ze wilde vroeg van tevoren weten wanneer je op bezoek kwam, hoe laat je kwam en noteerde dat netjes in haar agenda. Op de dag dat je kwam zat ze klaar met een kopje thee geschonken in een algemeen-erkend-oma-servies.
De koektrommel met op de deksel een print van het bescheiden lachend koningspaar Willem-Alexander en Maxima werd uit de kast getrokken, op de rollator gezet en met haar oude trillende handen trok ze de deksel er vanaf en zette de trommel op tafel. En zo keuvelden we over vroeger, de boerderij, opa, de zaak, mijn welzijn of mijn niet-wel-zijn. In elk geval gesprekstof genoeg.

Ik daarentegen ben geen vrouw van de tijd. Ik ben een soort ‘Don Quichot’. Een dwaas als het gaat om tijd, eeuwig in gevecht met de klok.
Als ik zeg dat ik onderweg ben, ben ik bezig met het strikken van mijn veters. Als ik zeg, “ik kom eraan” bedoel ik: ik heb geen flauw idee waar mijn sleutels liggen en ik krijg het nu toch wel erg heet in mijn jas nu ik voor de derde keer de trap op en af ren.

Op advies van velen heb ik nu een echte wekker met een zo irritant mogelijk geluid welke ik zo ver mogelijk van mijn bed moet zetten zodat ik mijn bed wel uit móét.

Het is de wekker van mijn oma. Moge haar positieve-opsta-spirit welke zij zolang ze leefde bezat, mij via haar wekker bereiken. Amen.