Heee Macorona

Daar ben je dus, ongrijpbaar en onverwoestbaar. Zo lijkt het althans. Zelf blijf ik vrij nuchter onder de hele covid-19 uitbraak. Misschien komt dat doordat de effecten ervan nog niet zo zichtbaar zijn hier in de omgeving. Het protocol ‘geen handen schudden’ zit ook nog niet in mijn systeem. Bij elk nieuw gezicht waarbij ik mezelf moet voorstellen steek ik mijn hand uit. Met dank aan de oplettende persoon tegenover me die me er dan op wijst dat we in de elleboog-stoot-fase zitten.

Ook de catastrofale koppen van de telegraaf doen me weinig, evenals de imposante foto’s van mensen met mondkapjes op. Begrijp me niet verkeerd mijn medeleven gaat uit naar de mensen die het virus onder de leden hebben of die er niet tegen bestand bleken te zijn. Mijn medeleven gaat ook uit naar de mensen met de griep. En alle overige mensen die ziek zijn, in welke vorm dan ook. Mijn blog is niet zozeer bedoeld als understatement. Ik denk gewoon graag met pen en papier.

Maar goed, ik ben niet gemaakt van steen en dus denk ik ook weleens na over wat de gevolgen zullen zijn wanneer ook hier in Westfriesland een crisis uitbreekt. Dan komen mijn ervaringen uit het verleden best goed van pas. Ik weet hoe ik moet hosselen, hamsteren én ik heb The Walking Dead gezien. Waarbij het hedendaagse Wuhan me doet denken aan het unheimische Woodbury. (TWD)

Hoewel een deel van mij zich van tijd tot tijd best aangetrokken kan voelen tot het duistere en het ongrijpbare, zal ik het jammer vinden als ik niet meer naar mijn werk kan, want ik vind mijn werk leuk. Het zal een enorme uitdaging worden om maanden lang thuis te zitten met 2 kinderen. (Lees: geen ballorig, geen zwembad, geen speeltuin, eten uit blik.)

Voor wat het waard is, en om mijn blog toch op ethische wijze af te sluiten hoop ik (en dat meen ik echt) dat er snel een ontwikkeling mag plaatsvinden waarbij het virus kan worden verslagen, dat alle spooksteden weer opengesteld kunnen worden. En de mensen die hebben geleden onder Corona, mogen herstellen.

Amen.