Leeg

Ik moet weer even goed nadenken hoe ik dat ding ook alweer uitklap. Sinds Noah loopt gebruik ik de buggy nauwelijks meer. Laat staan kind-in-buggy-krijgen-toestanden, het heeft iets weg van een sit-in ( of in dit geval meer een sit-out 😜) waarbij de weg naar het object demonstratief geblokkeerd wordt dmv goed doordachte glij technieken en roekeloos gezwaai.

Hij zit. Hij steekt zijn vinger in de lucht en wijst naar een vlag. ( gelukkig, hij is afgeleid 😅 )
Het is de vlag van de Surinaamse toko in de stad. Boven de toko bevindt zich een huis, een leeg huis, mijn oude huis.

Ik staar naar het huis en in gedachten verzonken vertel ik Noah over mijn oude huis, waar ik zo’n tien jaar geleden introk. Ik vraag me af of de mensen zijn verhuisd door mijn kwelgeest die in het huis is blijven hangen of uit vrije wil en of de buren net zo blij zijn met hun vertrek als met de mijne toen. Stiekem moet ik er om lachen. ( Dit vertel ik overigens niet tegen Noah, het is beter dat hij alleen weet dat dit ooit tien jaar terug mijn huis is geweest. Wellicht als hij ooit in zijn rebelse periode terecht komt vertel ik hem over mama’s destructieve periode.) Vooralsnog duw ik hem gelukkig alleen nog maar voort in zijn buggy.
Terwijl we de zijstraat in lopen besef ik me dat het huis eigenlijk altijd leeg heeft gestaan toen ik er woonde. (Deze gaat diep) 😉

Ik vertrouw er dan maar op dat mijn kwelgeest ook deze nieuwe bewoners welkom zal heten en het doorsnee leven dat er gaat wonen een beetje op zal zwepen met mijn oude gewoontes, liever hij dan ik.