Een anoniem windje

Normaal gesproken ‘moet’ ik altijd haasten ‘sochtends, ik ben een snoozer en verlies daardoor dagelijks minstens een half uur aaneengesloten slaap en een evenwichtig ontbijt. Maar vandaag niet. Ik had me voorgenomen om de trein van 7:50 naar Utrecht te pakken, een trein eerder dan normaal. Op wonderbaarlijke wijze beland ik zó vroeg op station Hoorn dat de trein van 7:31 net komt aanrijden. En aangezien ronddwalen op Hoog Catharijne leuker is dan op station Hoorn stap ik gelijk in.

80% van mijn coupé slaapt en is gok ik, student. 18% zit op zijn/haar telefoon waaronder ik, en 2% voert een gesprek. En daar luister ik altijd graag naar. Een paar bankjes verderop is een jonge jongen zijn medepassagier aan het vertellen hoe jammer hij het vind dat zijn school niet op fietsafstand is, zoals zijn middelbare school was. Hij zit er echt mee merk ik aan zijn manier van praten. Van zo’n gesprek krijg ik altijd een beetje heimwee. Heimwee naar toen ik zo jong was. Zonder al te oud te klinken, als dat vandaag de dag toch eens mijn zorgen zouden zijn, dat zou toch heerlijk zijn. En als ik met de kennis van nu alles over zou mogen doen op dat punt in mijn leven, wat zou ik doen? Hetzelfde, of toch niet?

We schommelen Amsterdam cs binnen. Ik loop rustig naar het volgende perron. Over tien minuten wordt de trein naar Utrecht verwacht. De trein komt inderdaad tien minuten later tot stilstand en uiteraard sta ik in het midden van de 1e klas coupés. Ik snelwandel naar links en sta in een rij met mensen die ook de trein willen betreden.
En dan gebeurt het….

Iemand laat een windje. Niet hoorbaar, maar des te erger.. Ik kijk om me heen of er nog meer mensen zijn die dit verafschuw-moment met mij willen delen maar ik zie niemand kijken. Helaas. Even twijfel ik, ben ik nou de enige die het ruikt? Wat gaat er in het hoofd van zo iemand om? Waarom besluit je juist nu je gassen de vrije loop te laten? Is het de anonimiteit, zo van: ‘niemand zal weten dat ik het was!’ Is het medisch, kan ook, lijkt me best naar. Per ongeluk, dat geloof ik niet zozeer want zoiets gebeurt net iets te vaak in rijen en menigten.
Enfin, ik loop naar boven en neem plaats. Ik zit graag bovenin de trein, ik zie al genoeg benen en rompen op een dag met mijn 1.58 dus alles vanuit een ander perspectief bekijken is ook weleens leuk.

Ik sla mijn leerboek Loonheffingen open. Mijn ogen glijden over de pagina’s. Wat een vervelende materie. Ik spreek mezelf wat moed toe door te denken dat alles wat ik lees vast wel ergens in mijn hersenen blijft hangen. De kracht van het herhalen… Die kracht zakt me aardig in de schoenen de laatste tijd en na het scheet-incident loop ik met een wat ontmoedigend gevoel het lokaal binnen. De docent heeft zijn laptop aanstaan, huh, met muziek. Hé dat is leuk! Ik plof neer en ik hoor tot mijn verrassing dat een van mijn favoriete nummers begint, ‘House of the rising sun’ van The Animals. Ik begin mee te zingen en mijn sombere mood maakt plaats voor een aardig vrolijke noot. Het zijn ook altijd de kleine dingen die het leven kleur geven, ik hou daar van. Ik stop mijn boek Loonheffingen ver weg in mijn tas en sla het boek Arbeidsrecht open. Ik ben klaar voor de dag!