Nog even terug naar woensdag…
Een beladen onderwerp. Een van de zovelen dit jaar. De minst beladen, dat wel als je het plaatst binnen de categorieën cartoons, onthoofding en Trumpisme.
Toch wil ik even terugblikken op woensdagavond, Sint-Maarten.
Met hun zelfgemaakte lampionnetjes lopen ze zingend door de straten. Noah die ondanks mijn goedbedoelde bemoeienis toch bij elke deur hetzelfde liedje blijft zingen, Senna die nog geen flauw benul heeft en bij elke deur opnieuw zijn lampion op de grond gooit met maar 1 doel voor ogen: zo snel mogelijk rennen richting het snoep! Het tovert een lach op mijn gezicht.
En elk jaar brengt het me weer terug naar vroeger toen ik zelf ‘met Sint-Maarten liep.’ Want zo zei je dat: “ga jij ook nog lopen met Sint-Maarten?” Taaltechnisch gezien niets mis met die zin, alleen loop je niet zozeer mét Sint-Maarten. Je loopt langs de deuren omdàt Sint-Maarten wordt gevierd. Hoe dan ook, dit jaar kwam de herinnering naar boven van mijn creatieve skills die ik als kind overduidelijk miste. Ruim van tevoren werd er op school gewerkt aan onze lampions. Of het nou lag aan mijn gebrek aan inzicht, mijn trage manier van knutselen of een onoplettende meester, mijn lampion was elk jaar opnieuw als enige van de klas niet af.
Het was mijn moeder die als reddende engel op een van de avonden van Sint-Maarten mijn lampion helemaal opnieuw moest maken omdat de mijne vanzelfsprekend niet meer te redden viel. IJsberend liep ik dan door de kamer, kijkend naar mijn moeder. Zou ze het op tijd redden? Natuurlijk redde ze dat. Mijn moeder was de beste. (nog steeds trouwens).
Die avond regende het. Ik had er hoe dan ook zin in. Ik had immers een prachtige lampion, ik hield van zingen en bij het TWEEDE huis loop ik dan ook enthousiast de oprit op. Zo enthousiast dat ik struikel over mijn eigen voeten en bovenop mijn lampion val in een plas met water. Huilend loop ik terug naar huis. Nooit zal ik die avond vergeten.
En de geschiedenis herhaalt zich. Aangekomen bij opa en oma rennen Senna en Noah de living in. (Even voor jullie beeldvorming, de living wordt afgescheiden van de, (tja, wat is het eigenlijk) andere woonkamer of zoiets, met een trapje. In zijn enthousiasme rent Noah naar de living en struikelt over het trapje bovenop zijn lampion. In gedachte zie ik mezelf. Natuurlijk halen we mijn herinnering op en lachen we er met z’n allen om.
We gaan door met lopen. Stiekem vind ik het dit jaar veel leuker dan andere jaren. Misschien omdat het een keer niet regent, maar ik merk ook dat ik de vreugde, het lachen aan de deur bij de mensen, een ongedwongen babbeltje, de moeite die sommigen hebben gedaan voor de kinderen, het plezier van mijn jongens in deze tijd extra waardeer. En oké ik moet toegeven dat een klein rondje ook niet heel erg was. Dus dank aan iedereen of je deur nou dicht of open was. In beide gevallen heeft het mijn avond in elk geval een stuk aangenamer gemaakt.