Lang geleden…

Ik loop langs het pandjeshuis, het feesthuis, een van de vroeger grimmige huizen, door het parkje, langs de bankjes met blikjes en flessen die op de grond zijn achtergelaten.

Langs een totaal ander leven. Lang geleden. Het lijkt het verleden van iemand anders. Alsof ik aan een film denk die ik ooit heb gezien. Er vallen me dingen op die me toen nooit zouden opvallen.

Als geschiedenisliefhebber schaam ik me een beetje. Ook al staat hij wat verstopt tussen de bomen, de Maria- of Kruittoren, heb ik nog nooit écht van dichtbij bekeken, en toch ben ik er tig keren langs gelopen. Hij staat er blijkbaar al sinds 1508. Ik stop even om het bordje dat er hangt te lezen. Om mij heen hoor ik de vogels fluiten. Mijn vader zou precies weten welke vogels het zijn. Ik niet. Maar het is een mooi concert.

De kleuren, de geuren, de eendjes, de vogels, de stralen zon die langs de bladeren op mijn gezicht schijnen, alles valt vandaag op en ik wordt overspoeld door een gevoel van dankbaarheid.

Ik kom langs de muziekschool en nu ik toch in zo’n ontroerde bui ben denk ik aan mijn grootste passie. Muziek maken, zingen. Ik besluit om mijn pianolessen weer op te pakken. Een droom welke ik onderweg ben verloren.
Waar een wandeling al niet goed voor is.

En dan nu, na deze gevoelige blog 😉 ben ik wel nieuwsgierig geworden..

Waar ben jij dankbaar voor vandaag?
Wat zijn jouw dromen?