Überkluns

Dinsdag 30-06-2020. De datum dat mijn ouders 43 jaar getrouwd zijn. Wij (mijn zusjes en ik) willen dit jaar iets speciaals geven. En ‘wij’ zijn ‘wij’ niet als we daar 3 dagen van tevoren mee beginnen.

Na veel speurwerk en echtelijk geklaag dat ik teveel op mijn telefoon zit, vinden we iets wat we alledrie heel mooi vinden. Omdat het zaterdagavond is, app ik het nummer van de winkel om te vragen of het een spoedverzending kan worden. Dat kan. Thank God!
We zijn blij. Gelukkig niet wéér een ‘achteraf-cadeau’.

Twee uur voordat het etentje begint gaat de bel.
Post. nl met het pakketje.
Ik pak het bronzen beeldje uit het doosje en zet hem neer. Mooi! ❤️
Voorzichtig leg ik hem terug in het doosje en zet het doosje op een ander pakketje.

En dan gebeurt het… De flap van de doos die onder het pakketje met het beeldje ligt, duwt het doosje met het beeldje omhoog waardoor het beeldje uit het doosje valt. Kapot!

Het is 17.45 en over een kwartier moeten we weg. Ik raak lichtelijk in paniek. Normaal gesproken probeer ik zo min mogelijk te schelden waar mijn kinderen bij zijn maar op dit moment heeft Noah alle scheldwoord-combinaties die mogelijk zijn gehoord.
Wát een überkluns. Hoe is het mogelijk!! Dit kan alleen ik. Mijn bijnaam thuis is niet voor niets klungelsmurf. Wat een doos!!
Vlug zoek ik naar secondelijm. Yes, hebbes! Ik lijm het beeldje vast aan de voet. Het lijkt te lukken. Snel kleed ik me om en leg daarna het beeldje terug in het doosje. Op goed geluk dat het onderweg blijft zitten.

Voordat het eten geserveerd wordt geven we het cadeau. Met knikkende knieën kijk ik hoe mijn ouders het beeldje uitpakken. Voorzichtig, zeg ik, het is breekbaar! (😅)

En dan…. mijn dappere, eerlijke, subtiele, schaamteloze zoon: “ jaaaa voorzichtig hoor want mama heeft hem net laten vallen en toen was ie kapot, gelukkig kon ze hem wel weer lijmen”.

Ik voel me rood worden maar gelukkig kan iedereen erom lachen en hebben we uiteindelijk – op tijd – een bijzonder beeldje – en een leuk verhaal -🙏🏼