Slrp

Hoe vaker ik het in mijn gedachten herhaal hoe belachelijker het klinkt. Slurp, slurp, slurpen. Vanwaar de “u” ertussen? Aan de spraak veranderd niets. Wie heeft het bedacht?

In mijn fantasie zie ik twee neanderthalers voor me die bij elke slok van wat dan ook een ‘slrp’ geluid maken, de een die de ander gigantisch stom uitlacht en vervolgens de medeklinkers in de wand van de grot kerft met een speer. Tientallen jaren later tijdens de vondst van de twee skeletten, is het de beschaafde mens die de wandschriften ontdekt en er een “u” tussen propt. Zonde, al zeg ik het zelf. Hoeveel geschiedenis er in een paar letters kunnen zitten, geen “u” die daar tegenop kan.
Maar goed, terug naar de realiteit. ( ik lig niet zomaar te denken aan het woord slurp natuurlijk )

De tafels om mij heen zijn in trek. Ik zit alleen aan een tafel. Normaal gesproken zou ik me niet zo comfortabel voelen als nu, de enige mensch ( over geschiedenis gesproken ) alleen aan een tafel. Maar nu wel. En waarom? Ik slurp. Ik ben een slurper.
Ik neem elke dag een kom soep en mijn soep smaakt zoveel lekkerder als ik slurp. Nee als de algemeen directeur naast me komt zitten hou ik me in ( ik hang mijn geslurp liever niet aan de grote klok én daarbij komt kijken dat slurpen bloed irritant is voor degenen die er naast zitten.) Maar vandaag zit ik alleen! 🍜